Włoszakowice - Spotkania z podróżnikami

Prawie 9 tyś. Mm żeglugi (to tyle co 1/3 równika Ziemi!),
103 dni poza cywilizacją, dwie osoby i jeden jacht.

Latem 2022 r. Ola Rapp i Michał Palczyński swoim jachtodomem Crystal
postanowili zwiedzić odległy i trudno dostępny archipelag Aleuty.
To pas wysp, ciągnących się łukiem od Kamczatki aż po Alaskę przez ponad 1000 Mm
i oddzielających Morze Beringa od Oceanu Spokojnego.
Obecnie są one zamieszkane tylko w kilku miejscach,
a historia i przyroda tego miejsca są nietuzinkowe.
Dotarcie w tak surowe i magiczne miejsce ma jednak swoją cenę – pogoda jest zmienna
i nieprzewidywalna, co potwierdzają lokalne legendy, według których to właśnie na Aleutach rodzą się wiatry i sztormy.

Zaczynając od tego, jak mieszka się na jachcie, Ola opowie:

– jak wygląda przygotowanie jachtu oraz zaplanowanie pożywienia na tak odległą i długą wyprawę morską,

– jak to jest żeglować non-stop ponad miesiąc przez bezludny Pacyfik, nie widząc przez ten czas lądu

– o jedynej bitwie lądowej w Ameryce Północnej w trakcie II Wojny Światowej

– o ludziach, którzy mieszkają niemalże na końcu świata i są z tego bardzo dumni

– o ściganiu owiec z prawdziwym kowbojem

– o ucieczce przed huraganem

– o tym, jak każdy z nas ma wpływ na ocean.

BIO:

Ola Rapp – kilka lat temu zamieniła pracę na etacie w międzynarodowej firmie na życie na jachcie Crystal i podróżowanie po świecie ze swoim partnerem, Michałem Palczyńskim.
Choć pływać nauczyła się dopiero w późnym liceum i do wody ma wciąż ogromny respekt,
to w tej podróży (życiowej oraz morskiej) czuje się jak ryba w wodzie.

organizatorzy:

Gminny Ośrodek Kultury
Stowarzyszenie Twórcze Horyzonty

Zamiast mówić o miejscach, które się odwiedza na chwilę i o ludziach, których się tylko na moment spotyka, chcę opowiedzieć o białasce, która przez rok próbuje wydeptać swoje ścieżki w 20-milionowej indyjskiej metropolii i wtopić się jakoś w indyjski tłum.

To zresztą pewnie też już było, ale ja opowiem także:

1. O Zoroastrianach czyli Parsach. Bardzo ciekawej (i kontrowersyjnej w społecznym odbiorze) grupie etnicznej i religijnej mieszkającej w Bombaju. Pracowałam dla nich.
2. O tym, jak to jest być nauczycielem fortepianu w indyjskiej szkole dla bogaczy. Czy tamtejsze bachory są rozwydrzone, a rodzicie roszczeniowi?
3. O Rohanie, Meherzadzie, Prashancie – czyli moich absztyfikantach z Tindera, o tym, czym się różni randka indyjska od polskiej i dlaczego odrzuciłam jedne oświadczyny.
4. O indyjskim święcie Ganeśćaturthi, nieco mniej znanym w Polsce niż Holi czy Diwali, a równie interesującym i niezwykle spektakularnym.
5. A także o tym jak to jest mieć szefową Hinduskę, jak wyglądała gejowska impreza w kraju, w którym w tym czasie homoseksualizm był karany, ile kosztuje wynajem mieszkania na Breach Candy, dlaczego zakochałam się w sklepie Anokhi, czym różnią się zajęcia jogi w Bombaju, od zajęć jogi w Krakowie, jak od środka wyglądają elitarne kolonialne kluby dla bogaczy, a jak wygląda standardowa procedura bankowa, co należy wiedzieć o indyjskich pociągach…
6. Wreszcie – w skrócie – o dwumiesięcznym wyjeździe do Ladakhu po zakończeniu mojego kontraktu, który – rzecz jasna – obfitował w piękne spotkania i krajobrazy, a zakończył się pobytem w szpitalu w Zanskarze.

BIO:
Z zawodu pianistka, z wykształcenia dziennikarka, z zamiłowania powsinoga. Granie i pisanie również miłuje, ale z podróżami ma największą chemię.

Zaczęło się od kontraktu na amerykańskim wycieczkowcu, kursującym między Nowym Orleanem a Meksykiem a potem już poszło: Chiny, Portugalia, Uzbekistan, Gruzja, Armenia, Kirgistan, Karaiby, Stany Zjednoczone, Nepal aż w końcu, w 2016 Indie, w których spędziła rok, i do których wracała jeszcze potem 3 razy.
Lubi: spać w namiocie w dziwnych miejscach, rozmawiać z lokalsami nawet jeśli nie zna języka, jeździć stopem i włóczyć się w dziczy, najchętniej w górach.
Nie lubi: flaczków.

organizatorzy:

Gminny Ośrodek Kultury
Stowarzyszenie Twórcze Horyzonty

Spontaniczna podróż rowerowa zmienia się w 10-letnią wędrówkę po krajach, regionach i problemach społecznych Ameryki Łacińskiej.
Klucząc z Meksyku na południe —czasem na wschód, na zachód lub z powrotem na północ— używany rower o stalowej ramie przebywa 50.000 kilometrów.

Najistotniejszy nie jest jednak dystans, a, wręcz przeciwnie, zbliżenie.
Stopniową transformację podróży widać po działalnościach podejmowanych w drodze: między niewielkimi koncertami muzyki z Europy Środkowej zapoczątkowanymi w Nikaragui a filmami dokumentalnymi skupionymi na miejscowych problemach i mającymi wywołać dyskusję właśnie tam, na miejscu, prowadzi dość naturalna, ale długa ścieżka zmiany własnego postrzegania.

Powolne, niezaplanowane i nieintencjonalne zrastanie się z otoczeniem karmione —kto wie— pewnie prostą potrzebą przynależności. Jak chwast, jak drzewo. Na koniec pozostaje pytanie, czy to rzeczywiście koniec. I czy z takiej podróży na pewno da się wrócić.

Wojciech Ganczarek:
Urodzony w 1988, absolwent matematyki stosowanej i fizyki teoretycznej;
w latach 2013-2023 w niekończącej się trasie rowerowej po Ameryce Łacińskiej.
Autor relacji, reportaży i esejów w mediach krajowych (Tygodnik Przegląd, BikeBoard, Magazyn Kontakt i inne)
a także książek:
“Upały, mango i ropa naftowa” (2017)
“Zabrali mi kraj. Rozmowy z Wenezuelczykami na emigracji” (2020)
“Sprzedani. Reportaże z peryferii” (2022),(Nagroda Magellana dla najlepszej książki reportażowej 2022).
Twórca dokumentalnego filmu pełnometrażowego “Soy paraguayo” (2019, pokazany m.in. na SUNCINE w Guanajuato) i kilku krótszych form dokumentalnych z Ameryki Południowej (np. Rio Bote), obecnie w trakcie postprodukcji cyklu “Synowie tej ziemi. Rozmowy z ludnością rdzenną Argentyny”.

organizatorzy:

Stowarzyszenie Twórcze Horyzonty
Gminny Ośrodek Kultury
Gminna Biblioteka Publiczna

Inicjatywa dofinansowana ze środków Powiatu Leszczyńskiego