– Wierzysz w Boga?
– Tak…
– To dlaczego nie nosisz krzyżyka? Proszę, weź mój.
I tak oto na mojej szyi wylądował zielony, neonowy, plastikowy krzyżyk.

Samotna włóczęga po Etiopii była dla mnie okazją do spotkania ludzi i doświadczania ich bezinteresowności. Do świętowania razem z nimi Bożego Narodzenia i święta Jordanu (Timkat). Do dotarcia do wrót piekła i spojrzenia w jezioro magmy. Do rozmów do rana, dzielenia się jedzeniem, docierania do klasztorów nad przepaściami. I do lepszego zrozumienia tego, co dzieje się w tamtym zakątku świata.

Etiopia nie była miłością od pierwszego wejrzenia. Ale była krajem, który jak chyba żaden dotąd przypomniał mi, co dla mnie w drodze jest najważniejsze – ludzie. Zapraszam na zdjęcia i jazz z lat ‘60.
– Natalia Mileszyk

Natalia Mileszyk :
Od dziesięciu lat nie mogę zdecydować się, czy bardziej kocham wyjazdy czy powroty. I tym oto sposobem dość często jeżdżę, zazwyczaj sama. Chyba że jadę w trasę rowerem, to wtedy tylko z pozytywnymi ludźmi.

Z podróży przywożę zdjęcia i opowieści – głównie o ludziach i dobru, którego w trasie doświadczam – to dla mnie najważniejsze. Jestem przekonana, że podróżować można zarówno po najdalszych zakątkach świata, jak i własnym mieście – podróż to stan otwartości na nowe.

Zgodnie z zasadą, że “mniej znaczy więcej” przedstawiam mój świat przez pryzmat pocztówek – jedno zdjęcie to jedna historia z drogi, jeden człowiek, jedno miejsce.

organizatorzy:
Miasto Kościan
Stowarzyszenie Twórcze Horyzonty
Kościański Ośrodek Kultury