Podczas poprzednich edycji 100drogi zabieraliśmy już Was na najwyższe szczyty Ziemi, w głąb mórz, a także głęboko pod powierzchnię Ziemi. Na 5.100drodze proponujemy Wam wyprawę w kierunku dotychczas nie eksplorowanym – ruszymy w poszukiwaniu drugiej Ziemi.
W starożytności i średniowieczu wierzono, że wraz z Ziemią zajmujemy wyróżnione, centralne miejsce we wszechświecie, a gwiazdy są małymi, świecącymi punkcikami przytwierdzonymi do kryształowej sfery. W połowie XVI wieku zrozumiano, że Ziemia jest tylko jedną z planet okrążających Słońce. Prawie 300 lat później udowodniono, że gwiazdy są podobnymi do Słońca, ogromnymi kulami rozgrzanego gazu, znajdującymi się w niewyobrażalnie wielkich odległościach od nas. Jeszcze nieco ponad ćwierć wieku temu na pytanie, czy nasz układ słoneczny jest jedynym takim układem we wszechświecie nikt nie potrafił udzielić wiążącej odpowiedzi. Dziś wiemy, że takich układów są tysiące, a może nawet miliony lub miliardy.
Czy istnieje druga Ziemia? Czy nie jesteśmy sami we wszechświecie? Wykład traktuje o historii poszukiwania pozasłonecznych układów planetarnych, od pierwszych prób podejmowanych w XIX wieku, poprzez pierwsze odkrycia w latach 80-tych i 90-tych XX wieku, aż do współczesnych obserwacji misji COROT i Kepler.
O autorze prezentacji:
Dr Wojciech Borczyk jest pracownikiem naukowym w Obserwatorium Astronomicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
W latach 1986-1991 studiował na Wydziale Fizyki UAM w Poznaniu (specjalność “astronomia”). Tematem jego pracy magisterskiej, obronionej w 1991 roku, była “orbita komety 1989c1 Austin”. Celem tej pracy było stworzenie oprogramowania umożliwiającego efektywne “poprawianie” orbit kometarnych (tj. udokładnianie ich elementów orbitalnych na podstawie danych z obserwacji).
Po ukończeniu studiów zajmował się początkowo zagadnieniami związanymi z numerycznym całkowaniem równań ruchu, dynamiką obłoku Oorta i ewolucją orbit kometanych.
Z chwilą gdy tematyka naukowa obserwatorium została rozszerzona o astrofizykę ciasnych układów podwójnych (aktualnym) obiektem zainteresowania stały się tzw. gwiazdy kataklizmiczne (CV), tj. układy podwójne gwiazd w których występuje wymiana materii poprzez “dysk akrecyjny”.
Obroniona w grudniu 1999 praca doktorska (“Badanie gwiazd kataklizmicznych na podstawie równoczesnych obserwacji ultrafioletowych i rentgenowskich”) równiez dotyczyła tej klasy obiektów, a mówiąc ściślej – była to analiza cech morfologicznych gwiazdy V603 Aquilae na podstawie krótkookresowych zmian w jej widmie UV oraz fotometrii w zakresie UV i rentgenowskim.